زیادی سرحالم امروز ! سنگ هم از آسمان ببارد ککم نمیگزد. حس فوق العاده ایست، گاهی به تو فکر میکنم مثل یک رمان دوست داشنتی، گاهی به کار مثل یک روزمرگی، گاهی هم دلتنگ میشوم برای کودکم که هنوز نمیدانم دختر است یا پسر ! اما بیشتر از همه به ریشه هایم فکر می کنم، که چطور از زیر این خاک مقدس بکشم بیرون و بکارم توی باد ؟! به اینکه برای خداحافظی فرصت چندانی ندارم، و خیلی زود قرار است از اول اول شروع کنم، همانجا که تنهایی زودتر از هر حادثه ای به سراغ آدم میاید و تا دل بکند و شر کم بشود خدا میداند چقدر طول بکشد، بدتر از همه این است که قبل از همهء این کارها اول باید از تو ناامید بشوم، از تو که هنوزه هنوزه زودتر از هر کس دیگری مرا توی جمعیت پیدا میکنی و سر تکان میدهی، یا از او که همیشه می آید تا سلام بکند و دست بدهد و خداحافظی بکند و دست بدهد.

هدی میگوید : " تا شهریور صبر کن که عروسی من باشی J " توی دلم فکر میکنم، خدا رو شکر برای تا شهریورش بهانه ای جور شد ! بقیه اش را چطور بمانم ؟

هوس کرده ام کنار سولماز و آرمیتا بنشینم روی صخره های رو به دریا و اردوان بخواند : " وقتی میای صدای پات، از همه جاده ها میاد، انگار نه از یه شهر دور ... "

یا مثل آن روزها عینک آفتابی بزنم و خیابان ولیعصر را از ونک تا تجریش پیاده آنقدر بروم بالا و بیایم پایین تا از پا بیفتم. 

یا بلند داداشی را توی راهرو دانشکده صدا بزنم و تا داداشی برگشت فرنوش سرم را بگیرد توی بقلش.

کاش بشود آنجا که رفتم بنشینم توی رستوران و منو را که باز میکنم نوشته باشد : قهوهء تلخ کافه نادری، جوجه کباب گلاب دره، پیتزای بوفالو، کباب ترکی نشاط، بستنی مخلوط سید مهدی، کباب کوبیدهء ریحان و سوسیس نصفهء صمد ...

چقدر احمقانه است آدم اسیر خاطرات بشود، همه شان را تا میکنم مثل نامه هایی که سال اول به دایی و عسل مینوشتیم می گذارم یک گوشه، خیلی خشن و بی رحمانه به نظر میرسد احتمالاً، ولی به قول امیرحسین وقتی آدم بخواهد بجای حل مساله صورت مساله را پاک کند چارهء دیگری جز این ندارد.

تا ماکارونی سرد نشده بروم، یادم باشد : " زیادی سرحالم امروز ! سنگ هم از آسمان ببارد ککم نمیگزد ... "